Over Marianne

Graag stel ik mijzelf voor

‍

Mijn naam is Marianne Jansen-de Maa en ik woon in Kwintsheul, een klein dorpje in het Westland, onder de rook van Den Haag. Ik ben in 1974 geboren in Libanon. Wie mijn biologische ouders zijn en waar precies in Libanon ik ben geboren, dat is niet bekend. Best heftig, maar ik weet niet anders. Toen ik 2 weken oud was, ben ik geadopteerd door twee hele lieve mensen; zij namen mij mee naar Nederland. Mijn adoptieouders hebben mij in hun armen én in hun hart gesloten en mij de meest liefdevolle opvoeding gegeven. Voor mij zijn zij dus mijn ouders!

Feit blijft dat ik niet in Nederland ben geboren. Dat mijn roots in een ander land liggen, draag ik mijn hele leven bij me. Vooral toen ik ouder werd, werd ik me daarvan bewuster. Ik zeg altijd: ‘Ik kan het niet beter hebben dan wat ik heb gekregen: een stabiele opvoeding, een dak boven mijn hoofd, getrouwd met een lieve man en trotse moeder van 2 prachtdochters.’ Dat neemt niet weg dat het moederzijn ervoor heeft gezorgd dat ik meer ging nadenken over wie ben ik en waar kom ik vandaan. Ik ging me meer verdiepen in mijn geboorteland.

In 2016 heb ik besloten dat het tijd was om voor het eerst terug te keren naar mijn geboorteland. Samen met mijn man ben ik naar Libanon gegaan en hebben we een week lang diverse plaatsen bezocht. We zijn op prachtige plekken geweest en hebben zelfs het gebouw gevonden waar ik vlak na mijn geboorte twee weken lang met mijn (adoptie) ouders ben verbleven. Het was zo bijzonder om door Beiroet te lopen, de geuren van het lekkere eten te ruiken, maar vooral om er te zijn! Dit voelde vertrouwd! Wat ik tijdens deze reis erg miste, was het contact met de bevolking. De taalbarrière maakte dit contact moeilijk. Ik voelde mij als een toerist in eigen land.

En toen… 4 augustus 2020. De explosie in Beiroet .

‍

Dagenlang keek ik filmpjes op internet van de explosie, maar vooral ook van de situatie in de stad. De prachtige gebouwen, de straten waar ik ook had gelopen, alles was kapot en verwoest. Ik zag overvolle ziekenhuizen met gewonde mensen, mensen die in één klap dakloos werden of hun familie niet konden vinden. En ik… ik zat hier… warm en droog, gezond en veilig.

Van het blijven kijken naar de getroffen plek en mensen werd ik alleen maar verdrietiger, dus ik moest in actie komen! Aan mijn omgeving vroeg ik spullen die ik naar een hulporganisatie kon brengen. En mensen gaven vanuit hun hart! Ik kreeg verzorgingsproducten, houdbaar voedsel, allerlei baby benodigdheden.

Als snel werd bekend dat ik aan het inzamelen was. Mijn gedachte was: ik hou het klein en overzichtelijk, maar toen ik een mooie financiële donatie binnen kreeg, wilde ik er helemaal voor gaan. De ontvangen giften heb ik niet overgemaakt naar giro 555. Als dat de bedoeling was, hadden de gulle gevers dit zelf wel gedaan. Ik wilde iets anders met de giften doen, iets waar ik persoonlijk bij betrokken zou zijn. Ik ging op zoek naar een partij waarmee ik kon samenwerken, zodat ik zelf invloed kon hebben, waar de gedoneerde spullen en financiële giften terecht zouden komen, nl bij de mensen die het nodig hadden!Overigens heb ik giro 555 wel geholpen: ik heb zelf een donatie gedaan en ik heb een dag in het telefoonpanel gezeten.